Parkpop betekent voor mij en veel generatie-genoten 'a nice trip down to memory lane'. Samen met honderdduizenden mensen genietend van de muziek op de grote graspartijen rond twee podia. Al slenterend door het randgebeuren, picknickend en keuvelend ‘samen gezellig deel uitmakend van iets groters. We vierden vrijheid, blijheid en nieuwe ontmoetingen. Op een natuurlijke manier stapten we uit 'onze bubbel'. Het bracht Hagenees en Hagenaar, punk en kakker, blower en reli-kikker, jongeren vanuit alle wijken samen en in contact met elkaar en met de niet alledaagse muziekvormen en levensstijlen. Op Parkpop was iedereen gelijk maar niemand hetzelfde. Parkpop als feestje van jong zijn en nieuwe ideeën. Ik keerde geestelijk altijd een stukje rijker terug naar huis.
Parkpop blijft een aantrekkelijk festival van beginnende bandjes en een paar grote namen. Echter, het is ook een commerciële operatie. Het is een bubbel; veilig en herkenbaar i.p.v. gedurfd en verrassend. Het richt zich op de gelijkgestemden keurig in marketing portfolio’s beschrevenen. Het typische Haagse karakter - het samen brengen van verschillende mensen uit al de Haagse wijken - is naar de achtergrond verdwenen. Het versterkt het idee dat bij het verplaatsen van Parkpop naar het efficiënte Malieveld we een authentiek festival kwijt raken. Niet dat de locatie ooit de 300.000 bezoekers op topdagen weerhield het Zuiderpark op te zoeken.
Een terugtredende overheid en calculerende commerciële belangen slaan door. Een discussie over de rol van overheid en de commercie in een evenwichtige samenleving bewaar ik voor een ander keer. Want die discussie reduceert alles tot verlammende kostenplaatjes en centenkwesties. De theorie is mij bekend. Haal emotie uit je besluitvorming en je krijgt een zuivere zakelijke afweging van een besluit. En dat is precies mijn punt. Met alleen zakelijk kijken naar vraagstukken bouwen we geen samenleving. Dat is ook het idee achter het concept van 'de brede welvaart', het meewegen van maatschappelijke opgaven zoals bijvoorbeeld duurzaamheid en sociale cohesie in dit soort plaatjes.
In mijn optiek hebben politici de plicht - bij onderwerpen van emotionele en verbindende waarde voor de lokale samenleving - dit expliciet mee te wegen. Sterker, als je weet hoe onze hersens functioneren is het eigenlijk heel logisch. Zijn het niet de belevenissen in je jonge jaren die later je kijk op de wereld bepalen? Zijn het niet ervaringen en verhalen uit je jeugd die dieper worden opgeslagen in ons geheugen? Zijn het niet de collectieve herinneringen die zorgen voor saamhorigheid en bijdragen aan een sterkere identiteit? In veel Europese steden dragen festivals bij aan een collectief waardekader en daarmee een alternatieve eigen kijk op de wereld. Het maakt geld uitgeven aan een festival als Parkpop, investeren in mensen, met als bijvangst een openere en tolerantere samenleving. Want ontmoetingen nemen vooroordelen weg. Het heeft in mijn optiek zin om deze waardevolle ’blues-kant’ een prominente plek te geven in de besluitvorming op het stadhuis..
Reactie plaatsen
Reacties